สวัสดีค่าเพื่อนๆ ชาว คณะศิลปศาสตร์ ทุกคน! เคยรู้สึกเหมือนกันมั้ยคะ เวลาดูอนิเมะหรืออ่านมังงะแล้วเจอประโยคยาวๆ ซับซ้อนๆ แล้วเกิดอาการ ‘เอ๊ะ… สรุปใครทำอะไรกันแน่เนี่ย!?’ 🤯 บอกเลยว่าอาการนี้เป็นกันทุกคนค่ะ! แต่รู้มั้ยว่าเบื้องหลังความซับซ้อนนั้น มันมี ‘สมบัติ’ ที่เรียกว่าวัฒนธรรมซ่อนอยู่เพียบเลยนะ! วันนี้ในฐานะรุ่นพี่จาก มหาวิทยาลัยศรีปทุม (SPU) จะพาทุกคนไปส่องโลกของการเรียนภาษาญี่ปุ่นที่มากกว่าแค่การท่องจำไวยากรณ์กันค่ะ!
มากกว่าแค่ไวยากรณ์: ทำไมการ ‘ชำแหละ’ ประโยคถึงสำคัญ?
ลองนึกภาพประโยคภาษาญี่ปุ่นยาวๆ เป็นเหมือนกล่องของขวัญที่ห่อไว้อย่างสวยงามสิคะ 🎁 การที่เราแค่รู้คำศัพท์ก็เหมือนเราเห็นแค่กระดาษห่อภายนอก แต่การ ‘แยกส่วน’ หรือ ‘ชำแหละ’ ประโยค คือการที่เราค่อยๆ แกะโบว์ เปิดกล่อง แล้วค้นพบว่าข้างในมีอะไรซ่อนอยู่บ้าง ซึ่งมันไม่ใช่แค่ความหมายตรงตัว แต่ยังรวมถึง ความรู้สึก, สถานะของผู้พูด, และความสัมพันธ์กับผู้ฟัง อีกด้วยนะ เจ๋งสุดๆ ไปเลย!
แกะรอยวัฒนธรรมที่ซ่อนอยู่ในโครงสร้างประโยคญี่ปุ่น
แล้ววัฒนธรรมมันไปซ่อนอยู่ตรงไหนกันนะ? มาดูกัน!
- การละประธานเป็นเรื่องปกติ: สังเกตมั้ยว่าคนญี่ปุ่นไม่ค่อยพูดว่า ‘ฉัน’ หรือ ‘เธอ’ บ่อยๆ? นั่นเพราะวัฒนธรรมของเขาเป็นแบบ High-Context คือคนในวงสนทนารู้กันอยู่แล้วว่ากำลังพูดถึงใคร สะท้อนถึงความเป็นหนึ่งเดียวกันและความใส่ใจในบริบทมากๆ
- ภาษาสุภาพ (เคโกะ) ที่ซับซ้อน: การเลือกใช้คำยกย่อง ถ่อมตน หรือสุภาพ บอกเราได้ทันทีเลยว่าใครอาวุโสกว่ากัน ใครเป็นคนนอก ใครเป็นคนใน สะท้อนถึงสังคมที่ให้ความสำคัญกับลำดับชั้นและความเคารพอย่างชัดเจน
- การพูดอ้อมๆ เพื่อรักษาน้ำใจ: บางครั้งการใช้รูปประโยคถูกกระทำ (Passive Voice) หรือการลงท้ายประโยคแบบไม่ฟันธง ก็เพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าโดยตรงและเป็นการรักษาน้ำใจคู่สนทนา ซึ่งเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของคนญี่ปุ่นเลยค่ะ
เห็นมั้ยคะว่าการเรียนภาษาญี่ปุ่นมันมีอะไรมากกว่าที่คิด! ทุกประโยคคือประตูสู่โลกวัฒนธรรมที่น่าค้นหา และที่ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม ก็พร้อมที่จะเป็นกุญแจให้เพื่อนๆ ได้ไขประตูบานนั้นไปสู่ความสำเร็จและความสนุกแบบไม่รู้จบ มาเป็นครอบครัวเดียวกันนะคะ! ❤️
