เฮ้! น้องๆ และเพื่อนๆ ชาว คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม (SPU) ทุกคนค้าาา~ ✨ เคยได้ยินกันมาหนาหูใช่ไหมคะว่า “ภาษาจีนไม่มี Tense” ไม่ต้องผันกริยาสามช่องแบบ go-went-gone ให้ปวดหัว! ฟังแล้วเหมือนจะง่าย แต่ก็แอบงงๆ ว่าแล้วเราจะบอกอดีต ปัจจุบัน อนาคตยังไงล่ะเนี่ย? วันนี้พี่ๆ จะมาไขข้อข้องใจแบบเคลียร์ๆ สไตล์เด็กศิลปศาสตร์ ให้ทุกคนหายสงสัยและเรียนภาษาจีนได้สนุกยิ่งขึ้นไปเลย! 🚀
สรุปแล้วจริงไหม? ภาษาจีนไม่มี Tense!
คำตอบคือ… จริง! แต่ไม่ทั้งหมด 100% ค่ะ! 🤯 เอ๊ะ! ยังไงนะ?
คือในภาษาจีนจะไม่มีการ “ผันรูปกริยา” (Verb Conjugation) เพื่อบอก Tense เหมือนภาษาอังกฤษ เช่น eat-ate-eaten หรือ is-am-are-was-were แต่ภาษาจีนจะใช้วิธีอื่นที่ง่ายและตรงไปตรงมามากๆ ในการบ่งบอกช่วงเวลาของเหตุการณ์ ซึ่งเราจะไปดูกันในหัวข้อถัดไปเลย!
ถ้าไม่มี Tense แล้วชาวจีนบอกเวลายังไง? 🕒
แทนที่จะมานั่งจำกริยา 3 ช่องให้วุ่นวาย ภาษาจีนมี “เครื่องมือ” สุดเจ๋ง 3 อย่างที่จะช่วยให้เรารู้ว่าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเมื่อไหร่ นั่นก็คือ:
1. ใช้คำบอกเวลา (Time Words) 🗓️
วิธีที่ง่ายที่สุดเลย! แค่เติมคำบอกเวลาเข้าไปในประโยค ทุกคนก็จะเข้าใจทันทีว่าพูดถึงเรื่องเมื่อไหร่ เช่น:
– 昨天我去学校。(Zuótiān wǒ qù xuéxiào.) – เมื่อวานนี้ฉันไปโรงเรียน
– 今天我去学校。(Jīntiān wǒ qù xuéxiào.) – วันนี้ฉันไปโรงเรียน
– 明天我去学校。(Míngtiān wǒ qù xuéxiào.) – พรุ่งนี้ฉันจะไปโรงเรียน
เห็นไหมคะ? คำว่า 去 (qù) ที่แปลว่า “ไป” ยังคงรูปเดิมเป๊ะๆ แค่เปลี่ยนคำบอกเวลาก็เปลี่ยนความหมายของช่วงเวลาได้แล้ว ง่ายสุดๆ ไปเลย!
2. ใช้คำช่วยบอกการณ์ (Aspect Particles) ✨
นี่คือพระเอกตัวจริง! คำช่วยเล็กๆ ที่วางไว้หลังคำกริยา เพื่อบอกว่าการกระทำนั้น “สิ้นสุดลงแล้ว”, “เคยทำแล้ว”, หรือ “กำลังทำอยู่” ตัวที่เจอบ่อยๆ ก็คือ:
– 了 (le): บอกว่าการกระทำนั้นเสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้ว
ตัวอย่าง: 我吃饭了。(Wǒ chīfàn le.) – ฉันกินข้าวแล้ว
– 过 (guò): บอกว่า “เคย” ทำสิ่งนั้นมาก่อน (เป็นประสบการณ์)
ตัวอย่าง: 我去过中国。(Wǒ qùguò Zhōngguó.) – ฉันเคยไปประเทศจีน
3. ใช้บริบท (Context) 💬
บางครั้ง ในการสนทนาต่อเนื่อง เราไม่จำเป็นต้องใส่คำบอกเวลาหรือคำช่วยเลยก็ได้ เพราะคู่สนทนาจะเข้าใจได้เองจากเรื่องราวที่คุยกันอยู่ ซึ่งการเข้าใจบริบทนี่แหละ คือหัวใจสำคัญของการใช้ภาษาอย่างเป็นธรรมชาติ ที่ชาว คณะศิลปศาสตร์ SPU ของเราเน้นย้ำกันอยู่เสมอ!
